I am a Greek DevOps Engineer ranting about everything, from email to sports; to living in Athens, Greece.
View all posts by adamo
Published
8 thoughts on ““η πληροφορική στο Δημόσιο είναι σαν τον άπατο πίθο των Δαναΐδων””
Κοινοτοπίες, αερολογίες, αοριστολογίες.
Παράλληλα, ευαγγέλιο για 9 στους 10 άσχετους, τεμπέληδες, λάθρα διαβιούντες στο δημόσιο, ως άλλοθι της ύπαρξής τους. Ο 10ος θα πολεμάει μόνος και δακτυλοδεικτούμενος να κάνει και την δουλειά των εννέα.
Μια ματιά στη μετοχή των εισηγμένων και στο ποιος είναι κυβέρνηση κάθε φορά, αρκεί. Δεν χρειάζονται καν άρθρα 1000 λέξεων.
Σε βρίσκω υπερβολικό. Αυτό που καταστρέφει το άρθρο είναι η τελευταία παράγραφός του: “αναπροσανατολίστε την κρατική μηχανή από την εξυπηρέτηση του ιδιωτικού – πελατειακού συμφέροντος”. Μα ρε μεγάλε εάν γίνει αυτό, δε θα είναι μόνο η Πληροφορική στο Δημόσιο ειδικά κερδισμένη!
Μπορώ επίσης να καταλάβω την προτελευταία παράγραφο: Προφανώς υπάρχουν και inhouse συστήματα που δουλεύουν μια χαρά. Το ξέρω από ιδία πείρα. Και φαντάζομαι πως εννοεί “τα δικά του”. Το γεγονός πως τέτοια υπάρχουν όμως είναι καθαρά τυχαίο.
Εμένα δε με νοιάζει ποιες μετοχές ανεβαίνουν με την εκάστοτε κυβέρνηση. Με νοιάζει αυτό που παραδίδεται να δουλεύει. Στην Ελλάδα όλοι οι box movers το παίζουν integrators στηριζόμενοι σε κοινωνικές και πολιτικές διασυνδέσεις και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το τελικό προϊόν. Αφού ούτε ο αγοραστής έχει:
“Έλα ρε σιγά μη χρειαστείτε το load balancer”, μου είπε ο certified engineer του integrator, “και στην ΧΧΧ το είχαν ζητήσει, δε το βάλαμε και είμασταν ΟΚ”. Αυτά τα είπε γιατί δεν ήξερε(!) να το στήσει. 10 λεπτά μετά του έδινα το αντίστοιχο manual, που θα μπορούσε να το βρει και αυτός φυσικά, για να το κάνει. Αυτό δεν ήταν δική μου δουλειά. Αλλά σε ένα εργασιακό περιβάλλον ελάχιστης προσπάθειας από όλους, γιατί να το έκανε;
Οι κοινοτυπίες που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος είναι αναμενόμενες, δεδομένου του τι είδους κείμενα είναι υποχρεωμένος να γράφει κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Εξού και πως για να πει πως τα κοινωνικά προβλήματα δεν έχουν τεχνικές λύσεις χρειάζεται μία παράγραφο.
Το ότι αυτές οι διαπιστώσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία, είναι αποτέλεσμα του feedback loop που δημιουργείται: Προσλαμβάνουμε άχρηστους / τεμπέληδες, αυτοί θέλουν να διατηρήσουν την τρέχουσα κατάσταση, το λογισμικό μπορεί να χαλάσει τη “σούπα”, οι εταιρίες γράφουν software φανταζόμενες τη δουλειά που μηχανογραφούν (άρα ήδη έχουν αποτύχει), όλοι ψάχνουν να δουν ποιος θα παραλλάβει το έργο με τη λιγότερη φασαρία κ.ο.κ.
Ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι προμήθειες στο Δημόσιο είναι για κάλτσες και σώβρακα. Κατά συνέπεια, όσα και να επενδυθούν, δε θα υπάρξει αποτέλεσμα. Ή για να υπάρξει θα πρέπει να αποφασιστεί πως τα “ΟΠΣ” θα υποστηρίζουν τις τρέχουσες χειρογραφικές μη προβλεπόμενες backdoors.
Σε ότι αφορά το άρθρο, η διοικητική θέση του αρθρογράφου, ο χρόνος δημοσίευσης και το ύφος συνδέονται, αλλά το πως θα φανεί ίσως μετά τις εκλογές.
Και για κλείσιμο: “I both love and fear the idea of operations research running a country. There are many times I look around and think “If only we could get organized, we could run this much more efficiently”. I particularly think this when waiting in line or looking at a set of transportation schedules that don’t interact correctly. But, given the trouble I have getting something like a sports schedule together, I don’t think having an OR model run a country is particularly realistic. Cybersyn did show the value of having free information flow, and the coup’s response showed how threatening that flow can be to entrenched interests.” (via)
Τα είπες μια χαρά, κι όχι διαφορετικά απ’ ότι τα εννοώ και γώ.
Νομίζω ωστόσο, ότι για να απαντηθεί κάθε ερώτημα σχετικά με Πληροφορική και Δημόσιο, αρκεί μια απλή κίνηση: να δει κανείς τα ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια αυτών που (υποτίθεται ότι) χαράζουν την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική στην Πληροφορική στις διάφορες Γ.Γ. και Α.Ε.
Κι όταν λέω ακαδημαϊκά, μπορείς να συμπληρώσεις ή/και επαγγελματικά, υπό τον όρο ότι δεν μιλάμε ούτε για δοτές θέσεις, ούτε για θέσεις αέρα κοπανιστού…
Εγώ πάλι θεωρώ ότι βασικό πρόβλημα (πέρα από την ελλειπή στελέχωση) είναι η αποθέωση της έννοιας “απορρόφηση” (ειδικά στα συγχρηματοδοτούμενα)..Από τη μικρή μου πείρα, μου φαίνεται τεράστια η απόσταση των αναγκών των φορέων/πολιτών/χρηστών από τα “φασόν” πληροφοριακά συστήματα που προδιαγράφουν φορείς σαν την ΚτΠ ΑΕ κ.α. (περισσότερα εδώ: http://pgaval.wordpress.com/2009/09/07/self-ictworks/ )
Τη μόνη νότα αισιοδοξίας που προσωπικά βλέπω είναι το κίνημα ΕΛΛΑΚ και οι -όποιες- προσπάθειες συνεργασίας μεταξύ πολλών ομοειδών φορέων (π.χ. ΚΕΔΚΕ) (βλ. σχετική αναφορά εδώ: http://pgaval.wordpress.com/2009/06/21/dev-ellak-2009/ )
@Πέτρος:
Για να λύσει κάποιος ένα πρόβλημα, θα πρέπει να το ξέρει. Στην περίπτωση των πληροφοριακών συστημάτων, αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να έχει μια σοβαρή γνώση της εργασίας (την πραγματική, όχι την αποτυπωμένη ροή σε κάποια σχεδιαγράμματα), να καταλαβαίνει τη δουλειά ώστε να την αποτυπώσει και να την αυτοματοποιήσει, πριν καν αρχίσει να σκέφτεται για βελτιώσεις ή νέες διαδικασίες.
Επειδή όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα, καταλήγουμε σε φασοναρισμένες προδιαγραφές, γιατί αυτό είναι το εύκολο για να τελειώνουμε.
“Τη μόνη νότα αισιοδοξίας που προσωπικά βλέπω είναι το κίνημα ΕΛΛΑΚ”
Αυτό το “Given enough eyeballs, all bugs are shallow” έχει στραβώσει πολύ κόσμο. Κυρίως γιατί contrary to popular belief για τις συγκεκριμένες ανάγκες δεν υπάρχουν. Η ύπαρξη του πηγαίου κώδικα στην πραγματικότητα δεν δίνει κανένα πλεονέκτημα στον οργανισμό (spare me the lectures · τα έχω πει κι εγώ αυτά κάποτε). Η δυνατότητα migration των data ναι. Αλλά αυτό είναι ανεξάρτητο της χρησιμοποιούμενης πλατφόρμας.
Έχω δει πανάκριβα ΠΣ να στήνονται μετά από πλήρη και πολύμηνο καθορισμό απαιτήσεων, καθόλου φασόν, σε SAP, και να είναι για τα μπάζα, ομολογούμενο απ’ όλους τους εμπλεκόμενους.
Μια συχνή παρεξήγηση είναι να πας να κάνεις με τη μηχανή ό,τι και όπως το έκανες με το χέρι, ακόμη κι όταν, επειδή προέρχεται από συνήθειες, βολές, επαναλήψεις δεκαετιών, μόνο ορθολογικά διαμορφωμένο δεν είναι. Τι να κάνει τότε η έρμη η μηχανή; απλώς θα τρέχει γρηγορότερα κάτι στρεβλό…
Υπάρχουν σίγουρα πάρα πολλές περιπτώσεις διαφορετικές.
(Οι άνθρωποι που κάνουν θεωρία ΠΣ λένε πως ΠΣ είναι όλο το σύστημα, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων που δουλεύουν το υπολογιστικό κομμάτι, όχι μόνο το SW και το HW. Τώρα βέβαια εάν μου πεις, “Τι θεωρία μπορείς να κάνεις στα ΠΣ;” θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά αυτή τη θεώρηση τη βρίσκω ορθή.)
Είχα ένα καθηγητή που έθετε σωστά το πρόβλημα, χρησιμοποιώντας τον όρο “προγραμματιστική σκληρότητα”. Όταν είναι ανάγκη να γίνει κάτι και το ΠΣ δεν μπορεί να το κάνει, αυτόματα το ΠΣ αρχίζει να χάνει.
Εμείς είμαστε συνηθισμένοι σε απαιτήσεις που είναι ακριβείς, και από την ώρα που συμφωνηθούν πάγιες. Αυτό δεν συμβαίνει σε ένα οργανισμό, ειδικά σε ένα δημόσιο οργανισμό που είναι το βασίλειο των εξαιρέσεων και του ad-hoc (φαντάζεσαι να πει κάποιος σε ένα υπουργό “Ξέρετε αυτό δε γίνεται γιατί δεν το υποστηρίζει το ΠΣ;”).
Δε σου λέω πως πρέπει ένα ΠΣ να κάνει ακριβώς ότι και το προηγούμενο, αλλά δεν μπορείς να προτείνεις βελτιώσεις χωρίς να ξέρεις τη δουλειά και τον οργανισμό και κυρίως χωρίς να έχεις “με το μέρος σου” τους χειριστές του.
[ Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα η επιλογή του SAP να ήταν λανθασμένη εξαρχής, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει, γιατί θα μπορούσε να είχε αποτύχει σαν έργο και με άλλη πλατφόρμα. ]
Managing organized complexity 
Κοινοτοπίες, αερολογίες, αοριστολογίες.
Παράλληλα, ευαγγέλιο για 9 στους 10 άσχετους, τεμπέληδες, λάθρα διαβιούντες στο δημόσιο, ως άλλοθι της ύπαρξής τους. Ο 10ος θα πολεμάει μόνος και δακτυλοδεικτούμενος να κάνει και την δουλειά των εννέα.
Μια ματιά στη μετοχή των εισηγμένων και στο ποιος είναι κυβέρνηση κάθε φορά, αρκεί. Δεν χρειάζονται καν άρθρα 1000 λέξεων.
Σε βρίσκω υπερβολικό. Αυτό που καταστρέφει το άρθρο είναι η τελευταία παράγραφός του: “αναπροσανατολίστε την κρατική μηχανή από την εξυπηρέτηση του ιδιωτικού – πελατειακού συμφέροντος”. Μα ρε μεγάλε εάν γίνει αυτό, δε θα είναι μόνο η Πληροφορική στο Δημόσιο ειδικά κερδισμένη!
Μπορώ επίσης να καταλάβω την προτελευταία παράγραφο: Προφανώς υπάρχουν και inhouse συστήματα που δουλεύουν μια χαρά. Το ξέρω από ιδία πείρα. Και φαντάζομαι πως εννοεί “τα δικά του”. Το γεγονός πως τέτοια υπάρχουν όμως είναι καθαρά τυχαίο.
Εμένα δε με νοιάζει ποιες μετοχές ανεβαίνουν με την εκάστοτε κυβέρνηση. Με νοιάζει αυτό που παραδίδεται να δουλεύει. Στην Ελλάδα όλοι οι box movers το παίζουν integrators στηριζόμενοι σε κοινωνικές και πολιτικές διασυνδέσεις και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το τελικό προϊόν. Αφού ούτε ο αγοραστής έχει:
“Έλα ρε σιγά μη χρειαστείτε το load balancer”, μου είπε ο certified engineer του integrator, “και στην ΧΧΧ το είχαν ζητήσει, δε το βάλαμε και είμασταν ΟΚ”. Αυτά τα είπε γιατί δεν ήξερε(!) να το στήσει. 10 λεπτά μετά του έδινα το αντίστοιχο manual, που θα μπορούσε να το βρει και αυτός φυσικά, για να το κάνει. Αυτό δεν ήταν δική μου δουλειά. Αλλά σε ένα εργασιακό περιβάλλον ελάχιστης προσπάθειας από όλους, γιατί να το έκανε;
Οι κοινοτυπίες που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος είναι αναμενόμενες, δεδομένου του τι είδους κείμενα είναι υποχρεωμένος να γράφει κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Εξού και πως για να πει πως τα κοινωνικά προβλήματα δεν έχουν τεχνικές λύσεις χρειάζεται μία παράγραφο.
Το ότι αυτές οι διαπιστώσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία, είναι αποτέλεσμα του feedback loop που δημιουργείται: Προσλαμβάνουμε άχρηστους / τεμπέληδες, αυτοί θέλουν να διατηρήσουν την τρέχουσα κατάσταση, το λογισμικό μπορεί να χαλάσει τη “σούπα”, οι εταιρίες γράφουν software φανταζόμενες τη δουλειά που μηχανογραφούν (άρα ήδη έχουν αποτύχει), όλοι ψάχνουν να δουν ποιος θα παραλλάβει το έργο με τη λιγότερη φασαρία κ.ο.κ.
Ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι προμήθειες στο Δημόσιο είναι για κάλτσες και σώβρακα. Κατά συνέπεια, όσα και να επενδυθούν, δε θα υπάρξει αποτέλεσμα. Ή για να υπάρξει θα πρέπει να αποφασιστεί πως τα “ΟΠΣ” θα υποστηρίζουν τις τρέχουσες χειρογραφικές μη προβλεπόμενες backdoors.
Σε ότι αφορά το άρθρο, η διοικητική θέση του αρθρογράφου, ο χρόνος δημοσίευσης και το ύφος συνδέονται, αλλά το πως θα φανεί ίσως μετά τις εκλογές.
Και για κλείσιμο: “I both love and fear the idea of operations research running a country. There are many times I look around and think “If only we could get organized, we could run this much more efficiently”. I particularly think this when waiting in line or looking at a set of transportation schedules that don’t interact correctly. But, given the trouble I have getting something like a sports schedule together, I don’t think having an OR model run a country is particularly realistic. Cybersyn did show the value of having free information flow, and the coup’s response showed how threatening that flow can be to entrenched interests.” (via)
Τα είπες μια χαρά, κι όχι διαφορετικά απ’ ότι τα εννοώ και γώ.
Νομίζω ωστόσο, ότι για να απαντηθεί κάθε ερώτημα σχετικά με Πληροφορική και Δημόσιο, αρκεί μια απλή κίνηση: να δει κανείς τα ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια αυτών που (υποτίθεται ότι) χαράζουν την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική στην Πληροφορική στις διάφορες Γ.Γ. και Α.Ε.
Κι όταν λέω ακαδημαϊκά, μπορείς να συμπληρώσεις ή/και επαγγελματικά, υπό τον όρο ότι δεν μιλάμε ούτε για δοτές θέσεις, ούτε για θέσεις αέρα κοπανιστού…
Εγώ πάλι θεωρώ ότι βασικό πρόβλημα (πέρα από την ελλειπή στελέχωση) είναι η αποθέωση της έννοιας “απορρόφηση” (ειδικά στα συγχρηματοδοτούμενα)..Από τη μικρή μου πείρα, μου φαίνεται τεράστια η απόσταση των αναγκών των φορέων/πολιτών/χρηστών από τα “φασόν” πληροφοριακά συστήματα που προδιαγράφουν φορείς σαν την ΚτΠ ΑΕ κ.α. (περισσότερα εδώ: http://pgaval.wordpress.com/2009/09/07/self-ictworks/ )
Τη μόνη νότα αισιοδοξίας που προσωπικά βλέπω είναι το κίνημα ΕΛΛΑΚ και οι -όποιες- προσπάθειες συνεργασίας μεταξύ πολλών ομοειδών φορέων (π.χ. ΚΕΔΚΕ) (βλ. σχετική αναφορά εδώ: http://pgaval.wordpress.com/2009/06/21/dev-ellak-2009/ )
@Πέτρος:
Για να λύσει κάποιος ένα πρόβλημα, θα πρέπει να το ξέρει. Στην περίπτωση των πληροφοριακών συστημάτων, αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να έχει μια σοβαρή γνώση της εργασίας (την πραγματική, όχι την αποτυπωμένη ροή σε κάποια σχεδιαγράμματα), να καταλαβαίνει τη δουλειά ώστε να την αποτυπώσει και να την αυτοματοποιήσει, πριν καν αρχίσει να σκέφτεται για βελτιώσεις ή νέες διαδικασίες.
Επειδή όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα, καταλήγουμε σε φασοναρισμένες προδιαγραφές, γιατί αυτό είναι το εύκολο για να τελειώνουμε.
“Τη μόνη νότα αισιοδοξίας που προσωπικά βλέπω είναι το κίνημα ΕΛΛΑΚ”
Αυτό το “Given enough eyeballs, all bugs are shallow” έχει στραβώσει πολύ κόσμο. Κυρίως γιατί contrary to popular belief για τις συγκεκριμένες ανάγκες δεν υπάρχουν. Η ύπαρξη του πηγαίου κώδικα στην πραγματικότητα δεν δίνει κανένα πλεονέκτημα στον οργανισμό (spare me the lectures · τα έχω πει κι εγώ αυτά κάποτε). Η δυνατότητα migration των data ναι. Αλλά αυτό είναι ανεξάρτητο της χρησιμοποιούμενης πλατφόρμας.
Έχω δει πανάκριβα ΠΣ να στήνονται μετά από πλήρη και πολύμηνο καθορισμό απαιτήσεων, καθόλου φασόν, σε SAP, και να είναι για τα μπάζα, ομολογούμενο απ’ όλους τους εμπλεκόμενους.
Μια συχνή παρεξήγηση είναι να πας να κάνεις με τη μηχανή ό,τι και όπως το έκανες με το χέρι, ακόμη κι όταν, επειδή προέρχεται από συνήθειες, βολές, επαναλήψεις δεκαετιών, μόνο ορθολογικά διαμορφωμένο δεν είναι. Τι να κάνει τότε η έρμη η μηχανή; απλώς θα τρέχει γρηγορότερα κάτι στρεβλό…
Υπάρχουν σίγουρα πάρα πολλές περιπτώσεις διαφορετικές.
(Οι άνθρωποι που κάνουν θεωρία ΠΣ λένε πως ΠΣ είναι όλο το σύστημα, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων που δουλεύουν το υπολογιστικό κομμάτι, όχι μόνο το SW και το HW. Τώρα βέβαια εάν μου πεις, “Τι θεωρία μπορείς να κάνεις στα ΠΣ;” θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά αυτή τη θεώρηση τη βρίσκω ορθή.)
Είχα ένα καθηγητή που έθετε σωστά το πρόβλημα, χρησιμοποιώντας τον όρο “προγραμματιστική σκληρότητα”. Όταν είναι ανάγκη να γίνει κάτι και το ΠΣ δεν μπορεί να το κάνει, αυτόματα το ΠΣ αρχίζει να χάνει.
Εμείς είμαστε συνηθισμένοι σε απαιτήσεις που είναι ακριβείς, και από την ώρα που συμφωνηθούν πάγιες. Αυτό δεν συμβαίνει σε ένα οργανισμό, ειδικά σε ένα δημόσιο οργανισμό που είναι το βασίλειο των εξαιρέσεων και του ad-hoc (φαντάζεσαι να πει κάποιος σε ένα υπουργό “Ξέρετε αυτό δε γίνεται γιατί δεν το υποστηρίζει το ΠΣ;”).
Δε σου λέω πως πρέπει ένα ΠΣ να κάνει ακριβώς ότι και το προηγούμενο, αλλά δεν μπορείς να προτείνεις βελτιώσεις χωρίς να ξέρεις τη δουλειά και τον οργανισμό και κυρίως χωρίς να έχεις “με το μέρος σου” τους χειριστές του.
[ Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα η επιλογή του SAP να ήταν λανθασμένη εξαρχής, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει, γιατί θα μπορούσε να είχε αποτύχει σαν έργο και με άλλη πλατφόρμα. ]