Real World Operations Research: The Woolsey Papers

Στο μυαλό μου για πολλά χρόνια ο όρος Επιχειρισιακή Έρευνα ήταν συνδεδεμένος με (τραυματικά) iterations του Simplex (με το χέρι). Σε αυτό προσθέστε και το είδος των συμβούλων που έρχονται από το πουθενά, λύνουν ένα πρόβλημα διαφορετικό από αυτό που έχει ο πελάτης (και πληρώνονται ακριβά για αυτό) και αφήνουν πίσω τους συντρίμια κόσμο να κάνει την πραγματική δουλειά (the devil is in the details). Έτσι όταν έπεσα πάνω σε αυτό το post κατάλαβα πως ο Gene Woolsey πρέπει να είναι διαφορετικός. Ψάχνοντας να δω τι έχει γράψει, βρήκα το “Real World Operations Research: The Woolsey Papers“. Είναι μια συλλογή των γραπτών του που καλύπτει μια τριακονταετία.

Δεν με απογοήτευσε. Και πως θα μπορούσε άλλωστε όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που σε keynote speech υπόσχεται στους υπόλοιπους ομιλητές:

I assure you that I will attend every session of this conference, and I plan to ask each speaker these questions:

1. Did you know what they were doing before you modeled it?
2. If yes, how did you know?

If should you be so fortunate as to get by these two questions, I will then move on to ask:

3. Is your model presently in use?
4. If yes, how do you know? (Guess what the acceptable answer is here!)

If you are still alive, I will move on to the grand finale, which is:

5. Does it work?
6. If yes, is there a measurable, verifiable reduction in cost over what was done before, or a measurable, verifiable increase in readiness?
7. If yes, show it to me NOW.

Ο άνθρωπος δεν μασάει τα λόγια του. Ηδη από τις πρώτες σελίδες γράφει “shut up and listen”. Θεωρεί αδιανόητο να προτείνεις βελτιώσεις για την δουλειά κάποιου, χωρίς καν να ξέρεις πως δουλεύει. Κάνοντας τη δουλειά μαζί με το προσωπικό πριν προταθεί λύση, αυξάνεται το PIT factor εκεί που έχει σημασία. Η πιο σημαντική ίσως παρατήρηση που διατρέχει όλες τις σελίδες του βιβλίου είναι πως ο σύμβουλος πρέπει να αντιλλαβάνεται το organizational politics. Γιατί δεν έχει καμία σημασία εάν έχει καταφέρει να σχεδιάσει την καλύτερη δυνατή λύση, εάν αυτή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή για λόγους εσωτερικής πολιτικής. Με λίγα λόγια δηλαδή:

Δεν υπάρχουν τεχνικά προβλήματα, παρά μόνο πολιτικά.

Είναι σημαντικό να καταλάβει κανείς πόσο κοντινά πεδία είναι η συμβουλευτική που ασκούν οι IT και οι OR consultants. Για παράδειγμα και επειδή και οι δύο κατηγορίες καταθέτουν προτάσεις για “νέα, καλύτερα συστήματα” και στις δύο περιπτώσεις ισχύει πως:

If the costs of building a system are greater than the amount it will save you, don’t do it.

Είναι εντυπωσιακό πως υπάρχουν patterns συμπεριφορών που νομίζει κανείς πως “αλλού” δεν εμφανίζονται:

The one thing government seldom gets is honest advice from consultants. Let’s face it, many consultants will say anything they have to in order to be called back.

Κι εγώ που νόμιζα πως αυτό το είδος συμβούλων ταλαιπωρεί μόνο το Ελληνικό Δημόσιο…

Υπάρχει όμως και ένα άλλο είδος συμβούλων. Αυτοί που παρασύρονται από την ικανότητά τους και νομίζουν πως ακριβώς επειδή είναι καλοί, η δουλειά τους “πουλάει” από μόνη της. Ο Woolsey αποκαλεί αυτή την αντίλληψη “professional myopia”: Οι σύμβουλοι υπάρχουν για να λύνουν τα προβλήματα των πελατών τους, όχι για να λύνουν προβλήματα που τους αρέσουν και όταν εμφανιστεί ο πελάτης, να τον προσαρμόσουν στις λύσεις αυτές.

Για χρόνια μου διέφευγε, αλλά είναι μια σωστή τακτική που προτείνει, το να παρουσιάζεις στον πελάτη σου (είτε internal, είτε external consulting) περισσότερες από μία εναλλακτικές λύσεις. Αυτό έχει το ψυχολογικό πλεονέκτημα να μην απορρίψει ο πελάτης τη μία λύση που του παρουσιάζεις. Business is business, αλλά όταν η μία και μοναδική λύση που έχεις σχεδιάσει απορρίπτεται (για οποιοδήποτε λόγο), τότε το παίρνει κανείς και λίγο προσωπικά. Στην περίπτωση των πολλαπλών επιλογών, αυτό συμβαίνει δυσκολότερα και δείχνει πως δεν υπάρχει μόνο ένα course of action.

Δίνει ακόμα και συμβουλές για personal career advancement:

As long as technology is your thing plan to die reading manuals.

Το εντυπωσιακό είναι πως με τις συμβουλές του Woolsey η αλλαγή από το παραπάνω καθεστώς για όποιον την επιθυμεί δεν κοστίζει πάνω από $20. Η γυναίκα μου μου λέει πως το ίδιο έχει πει και ο Χατζηδάκις με άλλα λόγια: “Αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, θα πας εκεί που κοιτάς”. Πράγματι: Έχω ένα φίλο που 10 χρόνια πριν μου είχε πει “Εγώ φίλε Γιώργο δε θέλω να μείνω τεχνικός, θέλω να διοικήσω”. Είναι γεγονός πως το κατάφερε, όχι μόνο γιατί το ήθελε, αλλά γιατί σκέφτηκε και πως να το πετύχει κιόλας.

Κλείνω με δύο συμβουλές που o Woolsey δίνει προς το τέλος του βιβλίου: Εάν θέλεις να βγάλεις καλά λεφτά και γρήγορα γίνε υδραυλικός. Σύντομα θα οδηγείς Mercedes, θα έχεις το δικό σου ωράριο και πελάτες που θα σε παρακαλάνε. Η δεύτερη και πιο σημαντική:

The trick in life is to find out what you think is play that the fools think is work so that they will pay you to do it.

Μπορείτε να διαβάσετε τη γνώμη και του greenOR για το βιβλίο σε αυτή τη σειρά των τριών post: [1], [2] και [3].