Κι εγώ έτσι άρχισα. Το είχα στην αρχή μόνιμα στο αθόρυβο. Τώρα πια (μετά απο 1.5 χρόνο “αθορυβίας”) το έχω μόνιμα στο flight mode και το βγάζω μόνο για να δω μηνύματα, χαμένες κλήσεις, και να πάρω εγώ τηλέφωνο.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια:
“Ήθελα να σε ρωτήσω κάτι, σε έπαιρνα τηλέφωνο και δεν μπορούσα να σε βρω”
“Α, ναι το είχα στο αθόρυβο στην τσάντα μου και δεν το κατάλαβα ότι χτυπούσε”
“………”
Ωραίες οι μελωδίες κλήσης, αλλά εάν μπερδεύονται πολλές κουράζουν. Ίσως καλύτερο να είναι το απλό “κουδούνι”.
Επιπλέον, όταν μας καλούν και βρισκόμαστε με άλλο κόσμο (δουλειά, παρέα κλπ), δεν τον αγνοούμε για να ασχοληθούμε με την κλήση μας. “Είμαι έξω, έχω δουλειά. Θα μιλήσουμε αργότερα με την ησυχία μας”. Φυσικά, εάν υπάρχει πραγματική ανάγκη η στάση μας αλλάζει.
Σοφή κίνηση, μακάρι να μπορούσα να την κάνω κι εγώ.
Τρέφω τεράστιο μίσος προς το κινητό. Είναι τέτοιο το άχτι μου, που αν το πετούσα στον αέρα και πέφτοντας του έριχνα ένα δεξί βολέ δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο μακριά θα έφθανε. Σίγουρα όμως θα μιλούσαμε για ρεκόρ απόστασης.
Μια τέτοια απόφαση αλλάζει δραστικά τις συνήθειες. Πλέον κοιτάζω το κινητό για μηνύματα ή κλήσεις πιο συχνά από ότι παλιά, αλλά το κοιτάζω όταν θέλω εγώ. Το οποίο είναι αρκετά σημαντικό όταν κάνει κανείς interrupt-driver work, γιατί πολύ απλά “μαλακώνει” ένα παράγοντα διακοπών.
Managing organized complexity 
Εγώ έχω κάνει MP3 το “Ten things I like about New Jersey” των Bloodhound Gang. Καταπληκτικό ringtone.
Κι εγώ έτσι άρχισα. Το είχα στην αρχή μόνιμα στο αθόρυβο. Τώρα πια (μετά απο 1.5 χρόνο “αθορυβίας”) το έχω μόνιμα στο flight mode και το βγάζω μόνο για να δω μηνύματα, χαμένες κλήσεις, και να πάρω εγώ τηλέφωνο.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια:
“Ήθελα να σε ρωτήσω κάτι, σε έπαιρνα τηλέφωνο και δεν μπορούσα να σε βρω”
“Α, ναι το είχα στο αθόρυβο στην τσάντα μου και δεν το κατάλαβα ότι χτυπούσε”
“………”
Ωραίες οι μελωδίες κλήσης, αλλά εάν μπερδεύονται πολλές κουράζουν. Ίσως καλύτερο να είναι το απλό “κουδούνι”.
Επιπλέον, όταν μας καλούν και βρισκόμαστε με άλλο κόσμο (δουλειά, παρέα κλπ), δεν τον αγνοούμε για να ασχοληθούμε με την κλήση μας. “Είμαι έξω, έχω δουλειά. Θα μιλήσουμε αργότερα με την ησυχία μας”. Φυσικά, εάν υπάρχει πραγματική ανάγκη η στάση μας αλλάζει.
Καλημέρα.
Σοφή κίνηση, μακάρι να μπορούσα να την κάνω κι εγώ.
Τρέφω τεράστιο μίσος προς το κινητό. Είναι τέτοιο το άχτι μου, που αν το πετούσα στον αέρα και πέφτοντας του έριχνα ένα δεξί βολέ δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο μακριά θα έφθανε. Σίγουρα όμως θα μιλούσαμε για ρεκόρ απόστασης.
Μια τέτοια απόφαση αλλάζει δραστικά τις συνήθειες. Πλέον κοιτάζω το κινητό για μηνύματα ή κλήσεις πιο συχνά από ότι παλιά, αλλά το κοιτάζω όταν θέλω εγώ. Το οποίο είναι αρκετά σημαντικό όταν κάνει κανείς interrupt-driver work, γιατί πολύ απλά “μαλακώνει” ένα παράγοντα διακοπών.
@apostolos:
Κάτι σαν αυτό;