Σας ευχαριστούμε κι ας μη βγήκαμε στους δρόμους τόσοι όσοι αν κερδίζατε.
Σας ευχαριστούμε κι ας μη σας περιμένουν στο αεροδρόμιο όσοι τον Ζαγοράκη1.
Σας ευχαριστούμε κι ας μην σπεύδουν τόσοι πολιτικοί δίπλα σας (όσοι εάν κερδίζατε) για να φωτογραφηθούν μαζί σας και να μιλήσουν (περισσότερο από εσάς) για το έργο σας.
Τουλάχιστον γλιτώσατε διαλέξεις περί ανίκητου ελληνικού πνεύματος, ειδικής έλικας στο DNA κ.λπ.
Μόνο μη ξαναχάσετε με κατεβασμένα χέρια.
[1] Το 1989 ο Φασούλας είχε πει πως είναι σίγουρος πως αν αντί να έχαναν στον τελικό, κέρδιζαν το χάλκινο μετάλειο, θα τους περίμενε περισσότερος κόσμος και με αίσθημα μεγαλύτερης επιτυχίας (από ότι το αργυρό, που έρχεται με ήττα). Συμφωνώ.
Managing organized complexity 
Τώρα είναι που χρειάζονται πιο πολύ το “ευχαριστώ”. Δεν θα δω τηλεόραση σήμερα γιατί δεν θέλω να ακούσω κανέναν κομπλεξικό να λέει έστω το παραμικρό. Η ομάδα αυτή αξίζει τα μπράβο περισσότερο από καμία άλλη ομάδα (ίσως μαζί με την ομάδα της άρσης βαρών). Γιατί συνεχίζουν και μας βγάζουν ασπροπρόσωπους. Κάθε φορά. Μια ατυχία τη συγχωρούμε. Γιατί είναι λιοντάρια. Και τα λιοντάρια αξίζουν τιμές. Ένα ευχαριστώ μαζί με το δικό σου..
Να προσθεσω κι εγω το μπραβο μου για την ομαδα.
Καταπληκτικο μπασκετ, φανταστικη συνοχη και συνεργασια, ψυχολογια νικητη, υπομονη και μεθοδικη δουλεια. Πραγματα πρωτογνωρα για την ελληνικη νοοτροπια!
Οσον αφορα την αναφορα στη δηλωση του Φασουλα:
Δυστυχως, οσο και να προσπαθουμε να το εκλογικευσουμε, η δευτερη θεση ειναι ο,τι χειροτερο!
Κλασικο θεμα μελετης στην ψυχολογια και το συμπερασμα ειναι παντα οτι ο τριτος αισθανεται καλυτερα απο το δευτερο.
Διαβαστε σχετικα:
http://www.spring.org.uk/2004/08/bronze-better-than-silver.htm
http://www.jiskha.com/social_studies/psychology/almost_made_it.html
Δεν είχαν κατεβασμένα χέρια, αλλά θολωμένο μυαλό από το άγχος της διαφοράς που δεν κατέβαινε. Είναι απίστευτα δύσκολο να κάνει reset το ανθρώπινο μυαλό (όπως δείξαμε και στους Αμερικανούς).