[ Το αντιγράφω από ανάρτηση που έκανα στο Facebook ]
Υπάρχει πολύς κόσμος που επειδή δεν έχει την εμπειρία του WFH, νομίζει πως αυτό που ζούμε τώρα, στις επείγουσες καταστάσεις του προηγούμενου διμήνου είναι η τηλεεργασία. Δεν είναι.
WFH, σημαίνει πως είμαι στο σπίτι (ή σε κάποιο γραφείο όχι πολύ μακριά) και δεν χρειάζεται να είμαι στην έδρα του εργοδότη μου (που για να πάω και να γυρίσω μπορεί να χρειάζομαι 2 και βάλε ώρες κάθε μέρα).
Σημαίνει επίσης πως εγώ είμαι στο σπίτι και έχω ένα χώρο που για όσο δουλεύω είναι ο χώρος εργασίας μου και δεν είναι το υπνοδωμάτιο που μπορεί να είναι προσβάσιμο στον καθένα. Δεν είναι.
Σημαίνει επίσης, πως εγώ είμαι στο σπίτι. Τα παιδιά (αν υπάρχουν) είναι στο σχολείο και το ίδιο και το έταιρο ήμισυ, είναι στον εργασιακό του χώρο (εκτός κι αν επίσης τηλεεργάζεται).
Σημαίνει επίσης πως υπάρχει γραμμή σύνδεσης στο δίκτυο αρκετή για να σηκώσει τη δουλειά, υπάρχει εναλλακτική με data από την κινητή αν χρειάζεται (είναι ξεκαθαρισμένο ποιος τα πληρώνει αυτά εξαρχής) και πως υπάρχει υπολογιστής για να κάνω εγώ και μόνο εγώ την δουλειά μου σε αυτόν.
Τώρα όταν έχεις ανθρώπους που βρεθήκανε ξαφνικά να πρέπει να δουλέψουν από το σπίτι έχοντας ένα μόνο υπολογιστή (για δύο εργαζόμενους στην καλή περίπτωση) που υπήρχε για recreational activities και χωρίς το απαραίτητο software και επιπλέον και παιδιά να πρέπει να κάνουν εργασίες, skype για φροντιστήριο, να παίξουν κάτι και να παρακολουθήσουν streaming με την πιο φτηνή σύνδεση που αντέχει το πορτοφόλι τους, την ώρα που εσύ θα πρέπει να εργάζεσαι, αυτό δεν το λένε “δουλειά από το σπίτι”, αλλά “δουλειά με το σπίτι”.
Τα γράφω αυτά γιατί το τυχαίο νοικοκυριό δύσκολα θα έχει την υπολογιστική επάρκεια που έχει το δικό μου (όπως κι εγώ δεν έχω τόσους κάβουρες ή κόφτες όσους έχουν ένας ηλεκτρολόγος και ένας υδραυλικός).
Managing organized complexity 