Υπάρχει ταβάνι

“Ειναι αποριας αξιο πώς ολοκληροι ομιλοι στηριζουν το IT τους σε τραγικα ηλιθιους IT Directors.”

Αυτό εμφανίστηκε κάπου στο timeline. Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση. Δεν είναι κάτι για να πέφτει από τα σύννεφα κανείς. Είναι κάτι το αναμενόμενο. Με την εξαίρεση οργανισμών που ασχολούνται με την Πληροφορική (και δεν εννοώ τους box movers) το ITιλίκι δεν είναι καριέρα. Δεν είναι μια διαδρομή που θα οδηγήσει κάποιον στα “ανώτερα πατώματα” της διοίκησης. Και γιατί να ήταν άλλωστε;

Μια τυπική πορεία ξεκινάει από τον τύπο που “τα φτιάχνει όλα” και τον αγαπάει όλος ο κόσμος. Αλλά αυτό τελειώνει. Τελειώνει όταν δεν τους δείχνει πως να κατεβάσουν μια ταινία, όταν δεν τους αφήνει να εγκαταστήσουν σπασμένο πρόγραμμα στον υπολογιστή τους, όταν τους φωνάξει γιατί για 32η φορά μέσα στο μήνα πρέπει να στήσει το PC τους που κόλλησε ιό “από μόνο του”. Φυσικά αυτό συμβαίνει στην πορεία του χρόνου και ενώ ο ήρωάς μας “ανεβαίνει” την ιεραρχία του οργανισμού (δεν έχει σημασία εάν είναι θεσπισμένη ή όχι) με την κούραση να σωρεύεται και την συνειδητοποίηση πως παρόλο που το IT είναι “η καρδιά του οργανισμού” (α) δεν το ξέρει κανείς άλλος και (β) δεν είναι το αντικείμενο του οργανισμού.

“Κάθε φορά που σε βλέπω μου έχεις έξοδα!”

Αυτό το είπε στον head of IT ο ιδιοκτήτης μεγάλης εταιρίας με παρουσία σε πολλές χώρες. Και δεν του είπε ψέμματα. Όποτε τον βλέπει μιλάνε για δαπάνες. Ποτέ για κέρδη. Οι καλύτερες μέρες είναι αυτές στις οποίες μιλάνε για περικοπές και για εξοικονόμηση χρημάτων που έχει επιτευχθεί. Φανταστείτε λοιπόν μια συνάντηση όλων των επικεφαλής στον οργανισμό κατά τη διάρκεια της οποίας οι άλλοι μιλάνε για τις πωλήσεις που έφεραν, τα έσοδα που έχουν έρθει, τι περιμένουν να έρθει ως εισροή και μόνο ένας να μιλάει στην καλύτερη περίπτωση για εξοικονομήσεις και στην γενική για έξοδα. Ακόμα κι όταν όλοι του ζητάνε θαύματα η χρηματοδότηση της υποδομής τους είναι ένας αγώνας στον οποίο μάλιστα τα προηγούμενα θαύματα δεν παίζουν κανένα ρόλο.

Στο παράδειγμα που ανέφερα πριν, ο συγκεκριμένος head of IT έσωσε (στην κυριολεξία) την εταιρία μια και είχε καταφέρει να διαθέτει ένα NAS με snapshots και έτσι όταν ένας χρήστης έσβησε σημαντικά στοιχεία προϋπολογισμού κατά λάθος και γύρω στις 04:00 το πρωί, μπόρεσε να τα επαναφέρει άμεσα. Θα περίμενε κανείς, αυτό να του έδινε μια ευχέρεια για έξοδα. Του έδωσε το παράπονο που διαβάσατε.

Τέτοιες ιστορίες έχει να αφηγηθεί ο καθένας πολλές. Αυτό που συμβαίνει όμως όσο εμείς ανταλλάσσουμε ιστορίες είναι πως οι καριερίστες αποφεύγουν τις θέσεις ευθύνης IT και πάνε προς αυτές που τους φτιάχνουν το προφίλ μέσα στον οργανισμό. Που τους διευκολύνουν την καριέρα και που θα τους εξασφαλίσουν μια καλύτερη θέση και σε άλλο (ανταγωνιστικό;) οργανισμό. Ταυτόχρονα οι ITήδες ενώ ασχολούνται με το να υπάρχει ο οργανισμός, δεν ασχολούνται με το αντικείμενό του. Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που:

“When times are tough IT gets beaten hard” –Rolf von Roessing

Ποιοι μένουν λοιπόν; Μένουν αυτοί που δεν μπορούν να προαχθούν αλλού αλλά ούτε και να “φύγουν” (δες το σαν δυσμενή προαγωγή), αυτοί που δεν ενδιαφέρονται και που μετράνε τις μέρες για να πάρουν σύνταξη, αυτοί που από ατυχία βρέθηκαν εκεί και σχεδιάζουν να αλλάξουν τμήμα μέσα στον πρώτο χρόνο. Α ναι υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι και άτυχοι που τους αρέσει το ΙΤ, που θέλουν να τρέξουν αποδοτικά αυτό το κομάτι και που έρχονται να τους πουλήσουν κάτι που “θα τους λύσει τα χέρια” ενώ στην πραγματικότητα θα τους τα κάνει περισσότερο κόμπο:

“Every time someone automates part of my job I end up with more work to do – but it is more interesting work.”

Υπάρχει ταβάνι και ίσως και διέξοδος κι εγώ θέλω πολύ να κάνω λάθος σε αυτή μου την προσέγγιση.