* Ακολουθεί άσκηση επιστημονικής φαντασίας:
Οι διαιτητές κάνουν λάθη. Έχει όμως ενδιαφέρον να δει κανείς πως αντιδρούν προσπαθώντας να το διορθώσουν. Ο καλός ο διαιτητής θα το καταπιεί (μαζί με το βρισίδι της εξέδρας) και θα συνεχίσει τον αγώνα σα να μην έγινε το λάθος προσπαθώντας να είναι όσο πιο καλός μπορεί. Ο κακός ο διαιτητής, θα προσπαθήσει να βρει την ευκαιρία εκείνη που θα “ισοφαρίσει” το λάθος του. Θα προσπαθήσει να τη δημιουργήσει κιόλας. Δύο λάθη όμως δεν κάνουν ένα σωστό.
Για τους παραπάνω λόγους, ο καλός ο διαιτητής, επειδή ξέρει και μπάλα και τη δουλειά του, ξέρει πότε να διαμορφώσει ένα αποτέλεσμα χωρίς να γίνει αντιληπτός. Ο κακός ο διαιτητής, ακριβώς επειδή δεν ξέρει ούτε μπάλα, ούτε τη δουλειά του, δε μπορεί να κρύψει τις προθέσεις του. Το πιο καλό όμως με τον κακό το διαιτητή είναι πως δε χρειάζεται να τον ενημερώσει κανείς για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το εγγυάται αυτό η ικανότητά του.