on problem solving

– Λογικά συμβαίνει αυτό και δεν παίζει

Πάνω στη δουλειά είμαι φωνακλάς. Τις περισσότερες φορές ίσως αδικαιολόγητα. Υπάρχει όμως ένα πράγμα για το οποίο φωνάζω συνέχεια:

– Μην κάνεις λογικές υποθέσεις!

Έχω παρατηρήσει πως στην διαδικασία επίλυσης προβλημάτων, όταν η πρόταση ξεκινάει με την λέξη “λογικά”, τότε από υπόθεση αυτόματα γίνεται απόδειξη με όλα τα διαθέσιμα στοιχεία να αγνοούνται και όλα τα ενδιάμεσα βήματα να παραλείπονται. Όταν όμως το guesstimation πέσει έξω (και είναι θέμα τεράστιας εμπειρίας να μην πέφτει κανείς έξω) αυτό σημαίνει πως πολύς χρόνος έχει περάσει χωρίς αποτέλεσμα.

Επειδή ονομάζουμε κάτι λογικό, δεν σημαίνει πως είναι κιόλας!

Αντιγράφω από το “Forensic Engineering Investigation“:

There should be a large foundation of evidence and facts at the bottom. These facts then form the basis for analysis according to proven scientific principles. The facts and analysis, taken together, support a small number of conclusions that form the apex of the pyramid.

Conclusions should be directly based on the facts and analysis, and not on other conclusions or hypotheses. If the facts are arranged logically and systematically, the conclusions should be almost self-evident. Conclusions based on other conclusions or hypotheses, that in turn are only based upon a few selected facts and very generalized principles, are a house of cards. When one point is proven wrong, the logical construct collapses.

Αποφύγετε να χρησιμοποιείτε τη λέξη “λογικά” όταν προσπαθείτε να βρείτε τι συμβαίνει:

– Λογικά συμβαίνει το Α επειδή έχω το Β

Προγραμματίζεται το μυαλό σε λανθασμένη πορεία. Αντί το Β να είναι πιθανό αίτιο, μετατρέπεται σε βεβαιότητα. Και αντί να ψάξει κανείς να βρει όλα τα πιθανά αίτια, προσπαθεί να αποδείξει πως το συγκεκριμένο Β προκαλεί το Α, ακόμα κι αν δεν το προκαλεί.

Update 2009/08/05: Έτυχε να διαβάσω το “Strong Inference” [pdf] το οποίο περιέχει αναφορές και από το “The Method of Multiple Working Hypotheses” του T. C. Chamberlin. Αντιγράφω σχετικά:

Chamberlin says our trouble is that when we make a single hypothesis, we become attached to it.

“The moment one has offered an original explanation for a phenomenon which seems satisfactory, that moment affection for his intellectual child springs into existence and as the explanation grows into a definite theory his parental affections cluster about his offspring and it grows more and more dear to him […] There springs up, also, an unconscious pressing of the theory to make it fit the facts to make them fit the theory.”

To avoid this grave danger, the method of multiple hypotheses is urged. It differs from the simple working hypothesis in that it distributes the effort and divides the affections.

Each hypothesis suggests its own criteria, its own means of proof, its own method of developing the truth, and if a group of hypotheses encompass the subject on all sides, the total outcome of means and of methods is full and rich.

Chamberlin thinks the method “leads to certain distinct habits of mind” and is of prime value in education. When faithfully followed for a sufficient time, it develops a mode of thought of its own kind which may be designated the habit of complex thought.

(previous)