Toward an Ethics and Etiquette for Electronic Mail

Στα όρια της ιντερνετικής Αρχαιολογίας: Στα 1985 η RAND δημοσίευσε το report με τίτλο “Toward an Ethics and Etiquette for Electronic Mail“. Είναι εντυπωσιακά φρέσκο κείμενο 28 σελίδων, δεδομένου του πότε γράφτηκε, καθώς οι συγγραφείς αν και ήταν ήδη 15 χρόνια χρήστες του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το θεωρούσαν ως νέο μέσο επικοινωνίας. Και ακόμα περισσότερο, βλέπει κανείς πως μερικά προβλήματα μπορεί να έχουν πολύ παλιότερες ρίζες από όσο μπορεί να σκεφτεί, π.χ.

“Until you’ve received too much electronic junk mail, or been offended by a message, or have inadvertently offended someone else (and wondered why), you will miss part of our message.”

Πόσες φορές δεν έχω ακούσει κόσμο να απορεί γιατί “γκρινιάζω” που μου στέλνουν το αστειάκι της ημέρας (για 10η φορά) και “γιατί δεν πατάς ένα delete μωρέ;” ή που δίνουν το email μου σε οποιοδήποτε send-a-friend link. Φτάστε και εσείς στα 500+ (χρήσιμα) emails την ημέρα και τα ξαναλέμε. Είναι κατανοητό πως είναι ίσως και χαριτωμένο να δέχεστε και 2-3 junk mails την ημέρα όταν το mail σας είναι άδειο (και να απορείτε “μα που με βρήκαν;” – hint: δεν σας βρήκαν) αλλά δεν είναι όλοι έτσι.

Και για όποιον αναρωτιέται, το πρώτο internet spam mail εμφανίστηκε το 1978.

Και μια και η κουβέντα το έφερε στις χαριτωμενιές, όταν οι χρήστες γράφουν ένα email δεν σκέφτονται που μπορεί να καταλλήξει, πόσα forward θα γίνει παραπέρα, σε πόσους άλλους θα πάει χωρίς τη γνώση του αρχικού αποστολέα και πως ίσως θα αλλάξει από κάποιον από τους ενδιάμεσους παραλήπτες ή εάν ακόμα θα τυπωθεί. Έτσι οι συγγραφείς δίνουν ήδη από το 1985 τη χρυσή συμβουλή:

“Never say anything in an electronic message that you wouldn’t want appearing, and attributed to you, in tomorrow morning’s front-page headline in the New York Times.”

Άπειρες παρεξηγήσεις και flame-wars έχουν ξεκινήσει από emails που διαβάστηκαν στραβά, στα πεταχτά. Το email είναι γραπτή μεν επικοινωνία, αλλά κουβαλάει χαρακτηριστικά του προφορικού λόγου χωρίς ταυτόχρονα να συνοδεύεται από τον ήχο, το χρώμα της φωνής ή ακόμα και χειρονομίες και κινήσεις του σώματος σε περίπτωση face-to-face επικοινωνίας. Πολύ νόημα δεν μεταφέρεται είτε επειδή ο αποστολέας το θεωρεί αυτονόητο, είτε επειδή ο παραλήπτης δεν έχει καν την ίδια κουλτούρα για να το συλλάβει, ή απλά έχει ξυπνήσει στραβά. Και ταυτόχρονα είναι κατά κανόνα ανεπίσημη επικοινωνία, οπότε:

“It might help to consider the message as a written verbal communication, rather than real writing.”

Ωραίο κείμενο. Με λίγο τρίψιμο στις γωνίες, γίνεται επίκαιρο.