I heard Blessed are the Poor some night 25 or so years ago at Jazz-in-Tzaz (The original owner was still running the place). I remember immediately ordering Live at the Berlin Philarmonie. As it happened, I do not think I’d listened to the record much since.

Well, the past week I’ve been listening to it daily while doing Kubernetes stuff. Talk about long term investments.

I used to listen to hip-hop a lot. For years my screen saver was the text you don’t quit. This week this changed. After listening to the Mogul podcast it became:

keep raising the bar

Hip-hop is good at giving you mission statements I guess.

Δεν είμαι φαν του Πετρίδη και του Ζουγρή. Περιστασιακά τους άκουγα και ακόμα σπανιότερα τώρα (είναι κάπου μετά το Βήμα FM, δεν ξέρω). Όμως έστω και έτσι μια κάποια ανακούφιση μου την έχουν προσφέρει (ειδικά την περίοδο της Θητείας). Το να “κεράσεις” έναν εσπρέσο τον Πετρίδη δεν είναι κάτι παράλογο, ειδικά αν σκεφτείς σε τι μπούρδες και απίθανους ανθρώπους έχεις δώσει τα λεφτά σου κατά καιρούς.

Και πόσο πιο καλά νιώθεις όταν σου στέλνει για ευχαριστώ ένα PDF με τα 200 καλύτερα rock album κατά τη γνώμη τους. Μπορεί να μην τους ξανακούσω ποτέ, αλλά πλέον μπορώ να ανανατρέχω.

Πατήστε “donate” στο site τους: http://www.apotis4stis5.com/

Here is an experiment: today instead of watching the news for the night, I picked up a record I had not listened to for years, Live by Jean Michel Jarre.

I had gifted it to a friend who passed away 10 years ago and I do not believe I had listened to it since then.

The kids were impressed by the music τo the point that they wanted to learn more about Jarre. So I headed over to YouTube and played the whole of the Huston 1986 concert (another album which I had not listened for years since I only have it on cassette). They were really fascinated by what they saw also. The laser harp and the circular keyboard made an impression.

Dad, he must be a super cool engineer!

I do not know about engineering, but design-wise he won their hearts out. We even got to listen to Ron’s piece (from Ronald McNair who was supposed to play this in space) which led to discussing about the Challenger.

Funny what feelings, forgotten memories and processes a forgotten CD can spark.

Πολλοί επιθυμούν τη διαρπαγή του θεσμού από τη δημόσια τηλεόραση»

Oh well:

Members of the EBU are radio and television companies, most of which are government-owned public service broadcasters or privately owned stations with public service missions.

Δηλαδή τι; Ποιος ακριβώς άλλος σταθμός στην Ελλάδα είναι (ή μπορεί να γίνει) μέλος της EBU;

Δεν είμαστε όλοι χάνοι.

I bought Comeblack when it popped up in Spotify while searching for Rock You Like A Hurricane. It contains 7 re-recordings (I particularly like The Zoo) of their best songs of my school years and 7 covers of songs by other artists, the best execution being Tainted Love for me.

A true Scorpions album that appeals to die hard fans IMHO. And as usual a compilation that does not contain any of their work with Roth.

Δεν γράφω για την μουσική που ακούω εδώ και καιρό (δεν είμαι και κανένας ειδήμονας άλλωστε). Τα 30 τελευταία CD του Jazz & Tzaz δεν τα έχω ακούσει καν. Όμως χτες άκουσα αυτό το επεισόδιο στο 99 percent invisible για τον Nick Drake και ένα έχω να πω:

Ευτυχώς που υπάρχει η δισκογραφία του (η περισσότερη τέλος πάντων) στο Spotify.

Αγόρασα αυτόν το δίσκο πριν χρόνια μετά από recommendation από το Amazon. Τον δίσκο μου τον έκανε δώρο ο Ντίνος (και μερικές φορές η μνήμη παίζει περίεργα παιχνίδια). Τον έβαλα να παίζει και συνέχισα την δουλειά μου. Ήταν μουσική εργασίας.

Και εκεί στο δέκατο κομμάτι ξαφνικά βγήκα από τον κώδικα που ήμουν βυθισμένος για να ακούσω πραγματικά αυτό που άκουγα εκείνη την στιγμή. Από τότε και για πολύ καιρό έπαιζα το κομμάτι σε φίλους και τους ζητούσα να μου πουν ποιος τραγουδάει. Μια και ήταν out of context (και δεν έχουμε όλοι και τα καλύτερα αυτιά και ηχεία) πολλοί ξεκινούσαν από τους γνωστούς τενόρους. Σε αυτό απαντούσα πως:

– Εάν σου πω ποιος το έγραψε, ξέρεις ποιος τραγουδάει και το ανάποδο.

Η έκπληξη ήταν πάντα ευχάριστη.

Καλό ταξίδι.

I think it was before 2000 that I read about Piano Text and it must have been on a computing mailing list. I vaguely remember that the subject was about music people hear when they code. Somehow the title stuck with me. I used to google for it from time to time, only to find a few pages talking about it. So it was a happy surprise that there’s a version of it on Youtube.

Now if it only was available on iTunes too…