TL;DR: Ποτέ.
Ένα από τα καλύτερα μαθήματα που πήρα ποτέ, ήταν σε ένα από τα συνέδρια του Athens ISACA Chapter Infocom. Ο ομιλητής άρχισε να λέει κάτι σαν:
– Πόσοι από εδώ έχετε εντοπίσει θέματα που αν “σκάσουν” θα είναι πραγματικά προβλήματα και διαπιστώνετε πως το management δεν κάνει κάτι για αυτά;
Το κοινό κοιταζόταν μεταξύ τους, γιατί πολύ απλά η απάντηση ήταν: όλοι.
Ο ομιλητής, consultant σε μια από τις big 4, είπε μετά: Αυτό συμβαίνει because management takes a bet: Δεν θα σκάσει στην βάρδια μου.
Πόσο είναι αυτή η βάρδια; 2 χρόνια; Τρία χρόνια; Μετά έχει αποχωρήσει για άλλο πόστο ή έχει αποσυρθεί. Όταν σκάσει είναι αλλουνού το πρόβλημα, αυτού που το έχει στα χέρια του.
Για αυτό λοιπόν, οι υπεύθυνοι ενδιαφέρονται μόνο για έργα που έχουν κορδέλα. Επειδή προάγουν την καριέρα και ετοιμάζουν το επόμενο βήμα τους. Μια αντιπυρική ή ένας καθαρισμός, τι φωτογραφίες να δώσει; Καμία.
Καλά θα μου πεις και ο υπάλληλος από κάτω που έχει διάρκεια στην παραμονή του στην υπηρεσία; Ο υπάλληλος, φιλότιμος ή αφιλότιμος, μια χαρά είναι καλυμμένος από την συμπεριφορά των πολιτικών υπευθύνων. Όταν του πουν “αδερφέ κι εσύ τι έκανες τόσο καιρό;” θα ανοίξει το συρτάρι, θα βγάλει τα σημειώματα (με αριθμό πρωτοκόλλου) προς κάθε διοίκηση και θα πει “Aυτό” .
Το Δημόσιο δεν ευνοεί το προσωπικό ρίσκο του εργαζομένου (αν πάνε καλά τα πράγματα δεν ακούει ούτε μπράβο γιατί χάλασε την σούπα, αν πάνε κακά, δεν τον στηρίζει κανείς γιατί ρίσκαρε μόνος του) και διαχέει την ευθύνη αριστοτεχνικά.
Οπότε κάθε φορά, ο υπεύθυνος, παίζει ένα στοίχημα: θα σκάσει όσο κάθομαι στην καρέκλα; Αν ναι, ας το προλάβω. Αλλιώς σε δυο χρόνια ποιος με θυμάται αν δεν έκανα κάτι;
Management avoids errors of commission by making errors of omission.
[Originally a FB post]