Η ψυχολογία των sprite

Ο φίλος μου ο Παναγιώτης άλλαξε το cover page του σε αυτό εδώ και με πήγε χρόνια πίσω.

Τότε που μαζευόμασταν στο σπίτι του Τάκη και παίζαμε στην Amiga Kick Off 2. Ο Παναγιώτης είχε αναπτύξει την θεωρία της “ψυχολογίας του sprite” για να εξηγήσει κάποιες ενέργειες των παικτών στο γήπεδο. Γελάγαμε μεν, αλλά δεν είναι πως είχε άδικο ο Παναγιώτης. Γιατί δεν ξέρω για το Kick Off 2, αλλά στον Pac Man, τα φαντάσματα είχαν συγκεκριμέμενες, καθόλου τυχαίες συμπεριφορές:

In an interview, creator Toru Iwatani stated that he had designed each enemy with its own distinct personality in order to keep the game from becoming impossibly difficult or boring to play.^[4] More recently, Iwatani described the enemy behaviors in more detail at the 2011 Game Developers Conference. He stated that the red enemy chases Pac-Man, and the pink and blue enemies try to position themselves in front of Pac-Man’s mouth.^[5] Although he claimed that the orange enemy’s behavior is random, the game’s code reveals that it actually chases Pac-Man most of the time, but also moves toward the lower-left corner of the maze when it gets too close to Pac-Man.

Το ήξερα χρόνια αυτό, από όταν είχα διαβάσει για τις μυρωδιές, αλλά μόλις μου το θύμισε μια φωτογραφία.