Φέτος ο Άγιος Βασίλης μου έφερε ανάμεσα στα άλλα ένα dotPad. “Γράφεις με πένα”, είπε ο φίλος, “πάρε χαρτί να έχεις”. Το χάρηκα πολύ κι ας είναι κατηγορία stuff white people like.
Όμως ο φίλος με την κίνηση του μου θύμισε το πιο συγκινητικό δώρο που ξέρω: Το οποίο ούτε το έδωσα, ούτε το έλαβα. Το δώρο πήγε σε ένα φίλο που μέσω μιας ΜΚΟ δίνει κάποια λεφτά σε ένα παιδάκι στην Βοσνία. Και το παιδάκι αυτό του έστειλε κάποτε μία γκοφρέτα. Θυμάμαι που συζητάγαμε τι κόπο μπορεί να έκρυβε από πίσω της η αγορά της και μόνο.
Η δικιά μας γκοφρέτα είναι που περπατάς φίλε.
Managing organized complexity 