Sebastián Leto, παίκτης του Παναθηναϊκού, για την κρίση στην Αργεντινή:
“Την βίωσα την κρίση, αλλά ως παιδί. Αυτοί που ένιωσαν την κρίση στο πετσί τους ήταν οι γονείς μου. Πολύ επώδυνη περίοδος. Ο πατέρας μου έμεινε απλήρωτος για έναν ολόκληρο χρόνο από την δουλειά του. Φανταστείτε τι συνέπειες είχε αυτό για την ζωή της οικογένειας, που ήταν απολύτως εξαρτημένη από τον μισθό του. Εκατομμύρια συμπολίτες μου βίωσαν παρόμοιες καταστάσεις. Δεν είχαν χρήματα για να καλύψουν ούτε τις πιο βασικές ανάγκες του ανθρώπου, το φαγητό και την ένδυση. Η αλήθεια είναι ότι η κρίση στην Ελλάδα δεν με αγγίζει άμεσα. Δεν την αντιλαμβάνομαι καθημερινά, ίσως γιατί αποφεύγω το κέντρο της πόλης, όπου τα προβλήματα συσσωρεύονται. Ξέρω βέβαια τι συμβαίνει. Αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν την βιώνω.”
Απόσπασμα από συνέντευξη στο “Κ” της Καθημερινής, όπως αναδημοσιεύτηκε εδώ στις 2011/12/27.
Update: Ο @kargig με εγκαλεί για επιλεκτική αναφορά στην φράση του κ. Τσίπρα. Ας την παραθέσω ολόκληρη:
“Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή όπως είχατε πει γιατί πέρασαν δυσκολίες αλλά τα κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους αλλά εσείς μας οδηγείτε σε πολύ χειρότερες καταστάσεις θα είμαστε υποτελείς.”
Ακόμα χειρότερα μου αποδίδει πολιτικά κίνητρα. Κρίμα. Είναι μάλλον που για την αξιοπρέπεια έχω διαφορετικό ορισμό από αυτόν που δίνουν οι κάθε λογής Ελληνικοί Πολιτικοί Σχηματισμοί. Οι οποίοι μέσα στο newspeak τους απλά έχουν, μηδενός εξαιρουμένου, συμπεριφορά Inner Party.
Update #2: The six peso diet.
Managing organized complexity 
Σεβαστά όσα λέει ο Λέτο, αλλά υπάρχουν και χειρότερα
http://www.anparatiritis.gr/gr/2012-03-13-17-30-31/politiki/994-2012-07-31-14-56-07.html
Από ότι βλέπω το ερώτημα το υπογράφουν βουλευτές της ΔΗΜΑΡ. Μάλλον νομίζουν πως είναι ακόμα στην αντιπολίτευση. Διαφορετικά αντί να ρωτάγανε, θα το είχαν λύσει.
(Αν και από το URL δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τις ημερομηνίες της ερώτησης. Σε κάθε περίπτωση τώρα που είναι στην Κυβέρνηση οφείλουν να το λύσουν, ολοκληρώνοντας τις ενέργειές τους.)
Ένα απλό παράδειγμα ήταν και προέκυψε από μια αναζήτηση στο google με την φράση “δυο χρόνια απλήρωτοι” που πήρα το πρώτο λινκ, ενώ ακολουθούν δεκάδες άλλα.
Και στον φιλικό μου κύκλο, έχω ανθρώπους που τα τελευταία 2 χρόνια, στον ιδιωτικό τομέα, τα μόνα χρήματα που πήραν ήταν τα δώρα τους (και αυτό γιατί ο εργοδότης ήταν υποχρεωμένος να τα δώσει).
Δεν λέω ότι ήταν καλύτερα να είχαμε γίνει Αργεντινή. Αυτό που με ενοχλεί είναι η εντύπωση που έχουν κάποιοι ότι η τωρινή κατάσταση απέχει παρασάγγας από αυτό που είχε συμβεί εκεί, ενώ δεν είναι έτσι.
Δε νομίζω πως υπάρχει κανείς πια στη Χώρα που δεν έχει φίλους άνεργους ή απλήρωτους για καιρό, παρεκτός κι αν κινείται σε πολύ υψηλά εισοδήματα. Αλλά από αυτό που είμαστε μέχρι τον κόσμο με τα όπλα στους δρόμους για ένα πιάτο φαϊ υπάρχει απόσταση ακόμα. Και όλος αυτός ο κύκλος πίεσης “πάρτε μέτρα – σας δίνω δάνειο” αυτό διερευνά: Το breaking point.
Η συνέχεια της φράσης είναι “[εκεί] πέρασαν δυσκολίες αλλά τα κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους”. Και η Ελαφρά Ταξιαρχία με αξιοπρέπεια προχώρησε.
O στρατός βγήκε στους δρόμους, όταν δεσμεύθηκαν οι καταθέσεις, πριν η κατάσταση ήταν ακριβώς παρόμοια με τα όσα συμβαίνουν κι εδώ.
Εν ολίγοις, αν το πιο τραγικό που έχει να μας πει ο Λέτο είναι πως ο πατέρας του έκανε ένα ολόκληρο χρόνο να πληρωθεί, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να πληρωθούν το διπλάσιο χρονικό διάστημα.
Η δική του χώρα έγινε επικεντρο μέσω των ΜΜΕ για να καταδικαστούν οι ενέργειες του IMF και τα προγράμματα του που εξαθλιώνουν λαούς (παγκόσμια συμπόνια), η δική μας χώρα έγινε επίκεντρο των διεθνών ΜΜΕ ως ο αποδιοπομπαίος τράγος και το παράδειγμα προς αποφυγή όσον αφορά διαφθορά και κατασπατάληση δημοσίου χρήματος (παγκόσμια οργή).
Κρίνοντας την δήλωση Τσίπρα, αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι αυτή απευθύνεται ότι η δέσμευση των καταθέσεων στην Αργεντινή λειτούργησε ως ο πάτος του βαρελιού. Εδώ, βιώνουμε ήδη 60% περίπου εσωτερική υποτίμηση και κανείς δεν ξέρει πού είναι ο πάτος του δικού μας βαρελιού.
Ο δικός μας πάτος θα φανεί όταν οι πάροχοι υπηρεσιών Υγείας αναγκαστούν να ρίξουν τις τιμές τους. Οι οποίες (τουλάχιστον στο χώρο που με ενδιαφέρει) δεν έχουν πέσει ούτε ένα cent.
Δικαιολογημένα δεν έχουν πέσει και σωστά κάνουν οι πάροχοι υπηρεσιών υγείας, όσο μένουν απλήρωτοι (και αυτοί).
Οι ασφαλισμένοι τόσα χρόνια στο κράτος πλήρωναν τις εισφορές τους και όχι στους παρόχους.
Αυτό είναι σωστό για τις περιπτώσεις εκείνες που το Κράτος πληρώνει απευθείας τον Πάροχο. Αλλά όχι για εκείνες που πληρώνω από την τσέπη μου και περιμένω κάποτε να πάρω κάποια λεφτά από το Ταμείο μου. Ειδικά όταν για την ίδια υπηρεσία υπάρχει διαφορετική τιμολόγηση ανάλογα με το ταμείο που είσαι ασφαλισμένος (για να καλύπτουν τη χασούρα τους από το ΙΚΑ/ΕΟΠΥΥ).
Καταλαβαίνω το πρόβλημα, αλλά πιστεύεις ότι το ταμείο σου δεν σου δίνει τα χρήματά επειδή ο πάροχος χρεώνει την υπηρεσία 300 ευρώ ενώ έπρεπε να είχε ρίξει τις τιμές του και να την χρέωνει 220 ευρώ?
Και αφού εξαντλείται η αυστηρότητά σου στον πάροχο που δεν ρίχνει τιμές, αναρωτιέμαι γιατί δεν αναθεματίζεις και το ταμείο σου που από την αρχή της κρίσης όχι μόνο δεν μείωσε τα ασφάλιστρά του αλλά αντιθέτως τα αύξησε;
Αυτό που σημειώνω είναι πως για την ίδια υπηρεσία οι πάροχοι υγείας τιμολογούν διαφορετικά, ανάλογα με το ταμείο του ασφαλισμένου. Και με κάποιο μαγικό τρόπο, η τιμή αυτή συγκλίνει πάντα στο ποσό έγκρισης και δεν είναι ποτέ παρακάτω.
Όσο για το Ταμείο μου, νομίζω πως γράφω αρκετά κάθε μήνα σχεδόν για την ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλει τους ασφαλισμένους του.
αχ…. σε ποιον απαντάς,ποιον προσπαθείς να βγάλεις λάθος και σε τι ακριβώς? αν οι πολιτικοί διαμόρφωναν τις απόψεις και τα λόγια τους λαμβάνοντας υπόψιν την ιστορία του κάθε Sebastian, Jose ή Rodriquez ή και “εκατομμύρια συμπολιτών” θα ήμασταν σε άλλο πλανήτη. δεν λέω ανάλγητο τον Τσίπρα αν φανεί έτσι, απλά δεν έπιασες το νόημα νομίζω… Κατ’ εμέ είναι μια πολιτική άποψη σε έναν τρίτο πλανήτη στον οποίο οι Έλληνες πολιτικοί έχουν δυστυχώς σε συντριπτική πλειοψηφία αποδημήσει προ πολλού
και νομίζω ότι έχουμε πιάσει πάτο. Είμαστε πλέον επίσημα κομμάτι σε μια κατάσταση που βγάζουμε έξω παγκοσμίως τις δυστυχίες μας και τις μετράμε…
Ένας από τους κανόνες που θα βρεις στο Systemantics (εξαιρετικό βιβλίο, πρέπει να το διαβάσεις) είναι πως “information rarely leaks up”. Έτσι λοιπόν και συμβαίνει και με τους ηγέτες διαφόρων παρατάξεων. Βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα αισθητηριακά όργανα που τους προσφέρει ο κομματικός μηχανισμός και ακόμα και τότε φιλτραρισμένα έτσι ώστε να βολεύει η μεταδιδόμενη πληροφορία τους ανθρώπους που την μεταφέρουν στον αρχηγό. Και έτσι ερχόμαστε στον νόμο του Pournelle που μας λέει πως:
“In any bureaucratic organization there will be two kinds of people: those who work to further the actual goals of the organization, and those who work for the organization itself. Examples in education would be teachers who work and sacrifice to teach children, vs. union representative who work to protect any teacher including the most incompetent. The Iron Law states that in all cases, the second type of person will always gain control of the organization, and will always write the rules under which the organization functions.”
Αυτό συμβαίνει και μέσα στη Βουλή. Και όταν λοιπόν κάποιος μας λέει να γίνουμε Αργεντινή, Δανία, Υπερπατρίδα και να ξυπνήσουμε το DNA του Έλληνα, βασικά έχει ήδη περιορισμένη αντίλληψη των πραγμάτων για τα οποία μιλάει και σε κάθε περίπτωση ο μηχανισμός που τον περιβάλλει θα υπηρετήσει πρώτα τον εαυτό του και μετά τον δηλωμένο στόχο του. Οι ΜΚΟ των χλιδάνεργων είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Τα κόμμματα ένα άλλο κ.ο.κ.
exactly (+ great book)