Αν θυμάμαι καλά ήταν 1997 και έβρεχε. Με τον Ντίνο είχαμε φύγει από το Εργαστήριο και λέγαμε να πάμε καμιά βόλτα:
– Ρε συ μου έχουν πει για ένα μπαρ που το έχει ένας παππούς και παίζει Τζαζ.
– Ξέρεις που είναι;
– Κάπου στο Κολωνάκι
– ΟΚ, θα πάρουμε τους δρόμους με τη σειρά και θα το βρούμε.
Μπήκαμε μέσα, κάτσαμε δεξιά στη γωνία της μπάρας και μετά από λίγο ήρθε ο παππούς για να πάρει παραγγελία:
– Μάγκες, άμα ξαναμπείτε μέσα και δε χαιρετήσετε, δε θα σας σερβίρω.
Σιγά-σιγά φτάσαμε να κλείνουμε το μαγαζί με τον παππού να μας κερνάει τσίπουρα.
Managing organized complexity 
Εκεί έγιναν επικες αντροκουβεντες. Εκεί πηγα πρώτο ραντεβού τη γυναίκα μου.Δηλαδή δεν θα ξαναπαμε;
Χρήστο δε ξέρω. Εμείς μετά (και) τα δίδυμα (2008) δεν έχουμε ξαναπάει :( Εσείς που κυκλοφορείτε νύχτα ακόμα, πείτε μας.
Ωωω, κρίμα. Ήταν φιγούρα ο μπαγάσας.