Μπαίνεις στο ασανσέρ για να πας στον 4ο όροφο. Η πόρτα που σπρώχεις για να βγεις από το ασανσέρ γράφει:
Για τους κωδικούς δεξιά
(έχει και βελάκι)
Βγαίνεις έξω και ο τοίχος που βλέπεις μπροστά σου έχει ταμπελάκι που γράφει:
Για τους κωδικούς δεξιά
(έχει και βελάκι)
Παρόλαυτά κάνεις αριστερά και φτάνεις σε μια πόρτα που έχει ταμπελάκι:
Για τους κωδικούς απέναντι
Δεν σταματάς όμως, ανοίγεις την πόρτα και ρωτάς:
– Για τους κωδικούς παιδιά εδώ έρχομαι;
Managing organized complexity 
give the password – the password
Αυτό το πράμα με τις πινακίδες είναι παγκόσμια σταθερά, αν και σίγουρα στην Ελλάδα είναι πολύ χειρότερα τα πράματα. Ο κύριος λόγος είναι ότι πολλοί δεν έχουν συνηθίσει στην ιδέα της πινακίδας, οπότε όσες πινακίδες και να τους βάλεις ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥΣ τις αγνοούν (δεν γίνονται καν registered στον εγκέφαλο, είναι αόρατες).
Το πρόβλημα το έχεις σίγουρα αντιμετωπίσει πολλές φορές με τα βιβλία βάσεων/δικτύων.
Οπότε η μόνη λύση που έχω σκεφτεί για το συγκεκριμένο θέμα είναι, όταν έρθει ο τύπος να σε ρωτήσει, να έχεις ένα ΠΛΑΚΑΤ (σαν αυτά που έχουν στις διαδηλώσεις) με γραμμένο το “ΚΩΔΙΚΟΙ ΔΕΞΙΑ” (και με το βελάκι) και χωρίς καν να στρίψεις ή να σηκώσεις το κεφάλι σου για να τον δείς, να σηκώσεις απλώς το πλακάτ.
Βέβαια το πλακάτ θέλει ένα ελεύθερο χέρι οπότε και πάλι κάποιος πόρος σου θα απασχοληθεί…
“(δεν γίνονται καν registered στον εγκέφαλο, είναι αόρατες).”
Εδώ που τα λέμε αρχίζω να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο ισχύει κυριολεκτικά για την πλειονότητα των ανθρώπων.
It gets worse: Χτες είδα το ακόλουθο ταμπελάκι στον 3ο μας όροφο:
Για τους κωδικούς στον 4ο όροφο
ΤΡΙΤΟΣ ΟΡΟΦΟΣ