Ζώα επισκέπτες

Το σκηνικό:

Διάδρομος ιδιωτικού μαιευτηρίου όπου υπάρχουν επισκέπτες, κυρίως συγγενείς που μόλις έχουν βγει από τα δωμάτια γιατί έχει αρχίσει ο θηλασμός. Βασικά περιμένουν να τελειώσουν οι νοσοκόμες το delivery για να συνεχίσουν να βρίσκονται μέσα στο δωμάτιο.

Η πρωταγωνίστρια:

Μία πεθερά που μιλάει πολύ (μα πάρα πολύ) δυνατά. Η νύφη της μόλις έχει εισαχθεί στο δωμάτιο.

Η πλατεία:

Εγώ και μερικοί ακόμα δυστυχείς θεατές της.

– Εγώ δεν εμπιστεύομαι αυτά τα νοσοκομεία. Ξέρεις τι απατεώνες είναι αυτοί; Άσε που είναι χάλια εδώ πέρα: Είναι χαμηλά, αποπνικτικά και μυρίζει άσχημα, από τα φάρμακα, το φαί, δεν ξέρω. Χάλια είναι ρε παιδί μου. Εγώ ήμουν πάντα οπαδός των μικρών κλινικών.

Τα παραπάνω σε ένταση τέτοια ώστε να τα ακούνε και όλες οι λεχώνες του ορόφου. Πάνω που έχω γκαζώσει και θέλω να την ρωτήσω “Τότε γιατί ήρθατε εδώ;” διαπιστώνω πως κανείς από την συνοδεία της δεν ασχολείται μαζί της και …φρενάρω. Επόμενο δείγμα ποιότητας:

– Ποιός θα μείνει σήμερα με τη Χ;
– Α εγώ δεν μπορώ να μείνω, να μείνεις εσύ.

(Χώνουμε και τη συμπεθέρα στα γρήγορα, ε;)

Είσοδος στο δωμάτιο:

– Κοπέλα μου το μωρό που είναι;
– Θα έρθει κυρία μου, είναι κάτω για παρακολούθηση.
– Τι παρακολούθηση, γιατί δε μας τα λες καλά;

Εξηγεί η νοσοκόμα την παρακολούθηση και φεύγει.

– Καλά έκανα και ρώτησα γιατί δεν ξέρεις τι απατεώνες είναι αυτοί!

Φυσικά το ότι μπορεί να ταράξει τις άλλες τρεις λεχώνες του δωματίου, τόσο με την ένταση της φωνής, όσο και με το περιεχόμενο των λόγων της, δεν έχει καμία σημασία για την κυρία.

Bottom line: Όταν κάποιος είναι σε νοσοκομείο, καλό είναι να κρατάει τη γνώμη του για τον εαυτό του. Γιατί κινδυνεύει να βρεθεί με το στήργιμα του ορού στον κώλο.

Update: Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας!